Mooie natuur en cultuur niet ver van huis

Bastei
De Bastei is een prachtige rotsformatie in het natuurgebied Saksisch Zwitserland, wat onderdeel is van de Duitse deelstaat Saksen. Wij hebben het bezocht vanuit Tsjechië aangezien het net over de grens ligt.
Kenmerkend voor het natuurgebied zijn de steile rotsen die de oevers van de rivier de Elbe sieren. Het gebied is met zijn veelzijdigheid en prachtige uitzichten geliefd onder toeristen, wandelaars en bergbeklimmers. Je bent er dus zeker niet alleen maar probeer zo vroeg of zo laat mogelijk te gaan, zodat je de grote hordes kan vermijden.
De Bastei vormt al meer dan 200 jaar een toeristische attractie. Reeds in 1824 werd een houten brug gebouwd om verschillende rotsen onderling bereikbaar te maken voor bezoekers. In 1851 werd deze brug vervangen door de huidige Basteibrug, die opgebouwd is uit zandsteen. Het is een prachtig landschap waar jong en oud van kan genieten. Wie houdt jullie nog tegen?

Erfurt
Op de terugweg naar België hebben we ook nog overnacht in Erfurt, de op één na oudste stad in Duitsland. Het is een gezellig stadje met veel karakteristieke gebouwen, sfeer en terrasjes.

De Marien Dom is een imposant bouwwerk gelegen aan een groot plein, de Domplatz. De Dom staat o.a. bekend om zijn grote brede trap die naar de ingang van de kerk leidt en het feit dat Martin Luther priester is geweest in deze kerk.

Een wandeling door Erfurt brengt je ook ongetwijfeld naar de Krämerbrug. Deze 125 meter lange brug, die eerst alleen gebruikt werd als overgang, werd al snel een handelsplaats voor de lokale bevolking. Goederen werden op deze brug verkocht aan passanten. Over de jaren zijn er op de brug 32 huizen gebouwd, met in het midden een gezellig straatje. De huizen worden nog steeds bewoond. De Krämerbrug is de langste van dit type bruggen in Europa. In de rivier die eronderdoor stroomt zocht deze hond zelfs verkoeling. Hij bleef er eindeloos onbeweeglijk instaan.

En zo zijn we tot het einde gekomen van onze eerste roadtrip van 66 dagen in Europa. We hebben 4.482 km afgelegd door gedeeltes van Duitsland, Polen, Slovakije, Hongarije, Oostenrijk en Tsjechië. Het is ons erg goed bevallen. In juli werd het ons wel wat te druk en was het ook moeilijker om last minute nog een verblijfplaats te boeken aan een goede prijs. Maar dat hadden we wel verwacht. We gaan zeker nog zulke roadtrips doen in Europa en proberen nog wat langzamer te reizen, vooral in de grote steden, want vaak zijn we er vertrokken met het gevoel dat we nog lang niet alles gezien hadden. Because time is on our side...

Zo slecht nog niet!

Onze roadtrip begint dus in Duitsland, waar ons hoofddoel Berlijn is. Duitsland heeft bij de meeste Belgen geen hippe uitstraling en dat was ons gedacht ook wel een beetje. Want geef toe dat, als men je vraagt waar je dit jaar op vakantie gaat en je Duitsland antwoordt, je geen erg enthousiaste reactie zal krijgen. Duitsland heeft het imago meer iets voor oudere mensen te zijn die er gaan wandelen. Kan heel leuk zijn maar hip is het niet hé. Maar aangezien we niet reizen om hip te zijn en ook al oud beginnen te worden, de een al wat meer dan de ander...
We wilden toch graag een tussenstop maken, op het gemak reizen, een beetje zoals het programma Colombus van Wim Lybaert. We hebben geen reisboeken mee, enkel een kaart van Europa, gecombineerd met de GPS, om het leven van de co-piloot wat makkelijker te maken. Op internet had ik voordien leuke foto's gezien van het stadje Quedlinburg, wat op een dikke 500 km van Wiemesmeer ligt. De plaats kan je wel niet op onze kaart terugvinden, want gedetailleerd is die niet. De kaart dient meer om de globale route te plannen. Maar onderweg kreeg ik door dat er (sommige) toeristische plaatsen omlijnd zijn met groen. Zo hebben we onderweg beslist om in Goslar te overnachten, op 460 km van Belgenland. Het was trouwens erg leuk rijden tussen de gele koolzaadvelden.

Goslar (hier alle foto's)
Goslar is misschien wel de bijzonderste stad van de Harz streek, las ik in de heilige bijbel, het www. Het begon allemaal al in de Romeinse tijd met de ertsmijnbouw, waar de gehele Harz beroemd om is. Goslar en het nabijgelegen mijnbouwgebied Rammelsberg op de noordelijke rand van de Harz, zijn sinds 1992 werelderfgoed van UNESCO. Vooral de vele vakwerkhuizen vielen ons op. We waren aangenaam verrast.

We waren zelfs helemaal in de wolken toen we 2 sculpturen zagen van de kunstenaar Botero uit Colombia, aangezien we beiden zijn werk erg graag zien. Zitten we echt in Duitsland?

Quedlinburg (hier alle foto's)
De dag erop hebbben we in de voormiddag Quedlinburg bezocht. We moesten verder want ons verblijf in Berlijn was gereserveerd maar hadden we meer tijd gehad waren we zeker nog wat blijven hangen in deze streek. Quedlinburg is een oude stad, want in de tiende eeuw maakte de eerste Duitse koning Hendrik I er al zijn regeringsstad van. Tijdens de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) beleefde Quedlinburg een economische bloei. Uit deze tijd stammen dan ook de meeste van de nu nog bewaard gebleven vakwerkhuizen. Na de Tweede Wereldoorlog kwam Quedlinburg in de DDR te liggen. In die jaren raakte de stad danig in verval. Enkel door gebrek aan geld kwam het dat grote delen van de stad niet werden afgebroken. Het middeleeuwse centrum van Quedlinburg is bijna volledig bewaard gebleven en is dan ook op de werelderfgoedlijst van UNESCO opgenomen.
Er staan meer dan 1200 vakwerkhuizen die tezamen een periode van meer dan 500 jaar bouwgeschiedenis beslaan en ook het oudste vakwerkhuis van Duitsland staat in Quedlinburg. Het heeft ons niet teleurgesteld. Onder een stralende blauwe hemel zagen we dat het goed was, heel goed zelfs. We vinden Duitsland leuk, ganz tol!

Berlijn (hier alle foto's)
Deze stad stond al lang op ons to do-lijstje. We verbleven er 5 nachten in een studio via AirBnb maar het is zowat de eerste keer dat we niet tevreden waren van het verblijf. Het bleek in een studentenhome te zijn. Op de foto's zag het er erg modern uit maar onze jonge huisbazin van India had er nog heel veel spullen liggen, de zetel was weggetoverd in bed en het was er niet echt proper. Ook was het vlakbij de luchthaven en er leek zowat elke 2 minuten een vliegtuig in je kamer te vliegen. Gelukkig waren er 's nachts geen vluchten. Het was dus even slikken maar de ligging was dicht bij de metro en we hebben er maar het beste van gemaakt.
Berlijn biedt een grote mix aan oude gebouwen en moderne architectuur. Na de val van de Berlijnse Muur heeft men de uitdaging aangegaan om van Berlijn weer één geheel te maken, waarbij oud en nieuw op fraaie wijze met elkaar vermengd moesten worden. Mede door het afbreken van de Muur ontstonden er in de binnenstad plekken die opgevuld dienden te worden. Dit heeft geresulteerd in fraaie plaatsen zoals Potsdamer Platz, het Sony Center, de drie indrukwekkende gebouwen aan de Gendarmenmarkt, de Rijksdag en natuurlijk de vele fraaie bouwwerken aan Unter der Linden, om er maar enkele te noemen. Onder andere deze gebouwen zijn door mij op het SD-kaartje terechtgekomen.

Het Reichstaggebouw (ook wel Reichstag of Rijksdag genoemd) is de plek waar sinds 1999 het Duitse parlement zetelt. Je kan het imposante gebouw gratis bezoeken maar je dient hier wel heel wat tijd van te voren een reservatie voor te maken. Wij hadden nog net een plaatsje kunnen bemachtigen maar in de late avond, rond half 9. Je kan in de glazen koepel omhoog wandelen vanwaaruit je dan een blik kan werpen in het parlement zelf maar ook op de stad. Echt wel een aanrader als je in Berlijn bent.

Een ander 'must see' is uiteraard de Berlijnse Muur. Op meerdere plaatsen in de stad vind je nog wel overblijfselen terug maar de langste nog-in-tact-zijnde stuk Berlijnse Muur is de East Side Gallery.  In het voorjaar van 1990, een paar maanden na de val van de Berlijnse Muur, zijn hier 118 kunstenaars uitgenodigd om hun visie op vrijheid op de muur te tekenen. Hiermee is de East Side Gallery met zijn 1,3 km het langste openbare kunstwerk ter wereld. Deze kunstwerken sprongen bij ons het meeste in het oog.

We zijn ook langs Checkpoint Charlie gewandeld, wat nu erg toeristisch is en erg fake aanvoelt (wat het uiteraard ook is!). De naam Checkpoint Charlie is afkomstig van het alfabet, waarbij de drie posten de letters a, b en c kregen. Ze werden aangeduid door de namen Alpha, Bravo en Charlie. Tegen 1962 was deze controlepost de enige plaats langs waar buitenlanders die Berlijn bezochten van het Westen naar het Oosten konden en vice versa.

In deze buurt is er nog vanalles te zien.

Het Holocaustmonument is ook een bezoekje waard. Dit monument dient ter herdenking van de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het bestaat uit 2711 betonblokken variërend in hoogte van 20 cm tot 4,5 meter met een onderlinge tussenruimte van 95 cm. De Amerikaanse architect Peter Eisenman heeft het monument ontworpen. Het veld met de golvende blokken roept volgens hem een gevoel van desoriëntatie en isolement op en is symbolisch voor de ervaringen van de Joodse bevolking tijdens het nazibewind.

Stilletjes aan zijn we dan beland bij 1 van de hoofdredenen om Berlijn te bezoeken, namelijk voor de streetart. Omdat we van Berlijn veel verwacht hadden is het een beetje tegengevallen. Er is wel veel streetart maar vaak niet onze goesting en het ligt allemaal ver uit elkaar zodat het een hele zoektocht is in zo'n grote stad. Maar dat is allemaal relatief want een week na ons bezoek zijn er heel veel mooie muurschilderingen bijgekomen, onze timing kon dus beter...

Een speciale plek aan de rand van de stad is de Teufelsberg. Dit oude radarstation werd door de Amerikanen en de Britten gebruikt om de DDR, Sovjets en hun bondgenoten af te luisteren. Het complex is sinds het vallen van de muur verlaten en voor meer en meer streetart artiesten werd het een leuke locatie om hun gang te kunnen gaan. Nu kan je rondleidingen volgen waarbij je meer te weten komt over de geschiedenis van de locatie en over de street art. Helaas was bij ons bezoek enkele dagen voordien een verbod gekomen om het gebouw van binnen nog te betreden wegens veiligheidsproblemen. Als we de staat van het gebouw zagen konden we daar wel begrip voor opbrengen maar hierdoor hebben we wel veel muurschilderingen gemist.

 

Kromlau (hier alle foto's)
Deze plaats aan de grens van Polen stond hoog op mijn vervanglijst. Niet voor het dorp zelf maar voor een brug. Maar niet zo maar eentje. De Rakotzbrug stamt uit 1860 en werd dankzij de onwerkelijke reflectie door bijgelovige inwoners al snel de Duivelsbrug genoemd.  Hij is dan ook erg fotogeniek. Het ligt in het Rhododendronpark, waar de rhododendrons ook nog net in bloei stonden. Je hebt ze er echt in alle kleuren. Helaas stond er wel niet zo heel veel water in het meertje maar ik was een tevreden man, eh vrouw.

En zo zat Duitsland er voorlopig op. Het is wat wennen zo in Europa reizen maar ook erg aangenaam. Je hebt je eigen auto mee, je spreekt de taal, het is er proper, veel te zien en mooi weer! Ons hoor je niet klagen. Op naar meer! Polen, here we come!